Diversiteit? Daar doen we al jaren van alles aan en bij ons is het geen probleem. Klaar, volgende onderwerp.
Zo gaat dat bij menig manager/bestuurder. Even wat cijfers: in Nederland is 3,3 procent van de bevolking van niet-Nederlandse afkomst. In Utrecht, waar ik werk, is dat zelfs 12 procent en dit gaat sterk stijgen.
Als u het percentage van uw eigen omgeving op u laat inwerken en dat afzet tegen uw organisatie, krijgt u een scherp beeld van wat u te doen staat. Ziet u deze aantallen al representatief terug in uw bewoners- of cliëntenbestand? In uw managementopbouw en ook in uw bestuur en raad van toezicht? Het beantwoorden van de vragen geeft zicht op uw eigen agenda rond dit onderwerp.
Cultuursensitieve zorg is onontkoombaar en geen onderwerp voor aan de zijlijn. Het vraagt om directe sturing. De grote beleidsvoorstellen staan inmiddels in de kast en de kwestie is nu veel meer om als bestuurder voor(t) te gaan in verandering om daadwerkelijk een cultuursensitieve organisatie te worden.
Als u als bestuur en toezicht het onderwerp zélf beetpakt, werkt dat versterkend. Ga in uw hele organisatie, van bewoner tot medewerker, het gesprek aan over hoe mensen diversiteit vormgeven. Wie praat erover en hoe zichtbaar ben je als organisatie actief met dit thema bezig? Wat zijn de issues? Welke ideeën en wensen leven er? Zijn er belemmeringen?
We hebben in mijn organisatie samen met cliënten en medewerkers een boekje over onze Kleurrijke zorg gemaakt. Daarin is verwoord wat voor ons belangrijk is, wat wij mooi vinden, maar ook wat als lastig wordt ervaren. Dat boekje hebben wij alle cliënten/bewoners en medewerkers toegestuurd. Het dient als basis om samen het gesprek aan te gaan. Daarna hebben wij studiemiddagen georganiseerd.
Door het zo direct te doen en als bestuurder het debat te trekken, wordt het ook belangrijk voor de gesprekspartners in de organisaties. We hebben eerder al een platform Kleurrijke zorg opgezet, met alleen medewerkers met een migrantenafkomst. Met hen bespreek ik als bestuurder hoe medewerkervriendelijk wij vanuit deze invalshoek zijn. Maar ook: hoe vriendelijk zijn wij voor onze migranten cliënten/bewoners.
Tijdens studiedagen vertellen medewerkers wat ze meemaken en ervaren rond interculturaliteit. Hoe reageren collega’s en hoe cliënten? In wat voor spagaat komen ze terecht als het hen raakt wat anderen zeggen en hoe ziet de steun van de organisatie er dan uit? Je leert daardoor veel van elkaar. Het lijkt simpel, maar gewoon in gesprek over wat er gebeurt en wat er anders zou kunnen, helpt patronen doorbreken en emancipeert de organisatie. Je moet het ook laten zien in projecten en uitgeschreven regels tegen discriminatie en dergelijke. En in de afspiegeling: het simpele feit dat een van onze leden van de raad van toezicht een Turkse achtergrond heeft, versterkt de organisatie in de ogen van allochtone cliënten en medewerkers en geeft een hoge mate van herkenning. Zichtbaar maken en bespreken: het is een keus om diversiteit tot groei te brengen en ook echt van iedereen te laten zijn.